Erdogan: Me Ramën diskutuam dhe luftën kundër organizatave terroriste FETO 10 Tetor, 14:22 Rama: Pas k&eum...
U mbyt nga bashkëshorti në Itali/ Flet babai i Eleonora Trocit: E kam vrarë unë me dorën time! E dërgova për ...
REL: Me bekimin e Erdoganit, Tirana bëhet gati për hapjen e Xhamisë së Namazgjasë (FOTO) 10 Tetor, 08:57 ...
Dorëheqja lidhet me thirrjen në SPAK? Jurgis Çyrbja dorëzon mandatin e deputetit, dy ditë më parë u mor n&e...
Periodikisht kryeministri shqiptar merret me flukset migratore italiane. Shqyrtimi i motivimeve të tij është i dobishëm, edhe sepse këtë herë, ndoshta, e ka ekzagjeruar.
Edi Rama ka qeverisur Shqipërinë për më shumë se dhjetë vjet. Zgjedhjet e para i fitoi në 2013-ën, pak muaj pas fjalës së Pierluigi Bersanit “dolëm të parët por nuk fituam”. Këtu e majta barazoi me një terminal Berlusconin; në anën tjetër të Adriatikut, megjithatë, Edi artisti, Edi socialisti, ish-kryetari i Bashkisë së Tiranës që kishte ngjyrosur ndërtesat, mbylli përgjithmonë sezonin e Sali Berishës. Ai ktheu faqen.
“Sa të avancuar janë këta shqiptarë” është qëndrimi gjysmë i majtë e gjysmë përçmues që ne i kushtojmë fqinjëve tanë qysh atëherë. Dhe mbi këtë mungesë njohurie, për më shumë se një dekadë, në mënyrë periodike, Edi Rama ka përfituar politikisht. Nuk e shohim sepse për ta parë duhet ta konsiderojmë Shqipërinë shtet. E megjithatë për ne Shqipëria është vend i imagjinatës dhe ëndrrat nuk janë bartëse interesash. Nuk e shohim, sepse fiksioni italo-shqiptar është i dobishëm për të maskuar varfërinë e politikës sonë të jashtme.
Rama dha trukun e fundit magjik të hënën e kaluar në Palazzo Chigi, këtë herë bashkëpunëtor nuk ishte " miku Renzi " (2014), as "miku Di Maio" (2021), pasi jemi në vitin 2023 është "mikja Giorgia Meloni”. Nuk jam i sigurt nëse do ta komentoj memorandumin e nënshkruar nga dy qeveritë është e dobishme, jo vetëm sepse është dukshëm jopraktike në planin praktik dhe ligjor, por sepse kam disa vite që ndjek marrëdhëniet mes Italisë dhe Shqipërisë dhe nuk i besoj më fjalëve që dy diplomacitë i thonë njëra-tjetrës. Për ata që nuk e kanë ndjekur, mjafton të dëgjoni konferencën për shtyp ku Kryeministri deklaroi se Shqipëria do t’i japë Italisë disa zona të territorit të saj, mbi të cilat Italia do të mund të ndërtojë me shpenzimet e veta dhe nën juridiksionin e saj dy struktura për menaxhimin e emigrantëve të paligjshëm.
Për të qenë të saktë, qeveria hipotezon të sjellë në Shqipëri tre mijë persona në muaj, të cilët do të duhej të qëndronin në këto qendra gjatë aplikimit për azil, nëse refuzohej, aplikanti do të largohej nga territori shqiptar (nuk është e qartë se ku të shkojë, nëse njëri është riatdhesuar nga Italia ose Shqipëria). Fluksi total vjetor i vlerësuar: 36,000 njerëz. Ashtu si në fund të reklamave të drogës, Meloni shtoi paralajmërimet në fund "Protokolli përshkruan kuadrin politik, masat rregullatore pasuese duhet të ndjekin marrëveshjen" dhe nuk dha një datë të qartë fillimi të projektit: pranverë 2024. Përkthyer: Kjo marrëveshje nuk ekziston, është propagandë e pastër.
Asgjë e re nën diellin italo-shqiptar. Diçka e ngjashme kishte ndodhur tashmë në vitin 2018, kur kriza e anijes Diciotti të bllokuar nga Salvini në portin e Katanias u “zgjidh” nga drejtuesit e mediave të qeverisë shqiptare, të cilët premtuan në Twitter se do të mirëpritnin 20 emigrantë, e cila u kap menjëherë nga llogaria e Farnesinës, dhe për rrjedhojë nga të gjitha agjencitë e shtypit. Edhe atëherë ministrat Salvini dhe Di Maio (qeveria ishte verdhë-gjelbër) theksuan sjelljen e vendit të vogël ballkanik më evropian dhe më mbështetës për shtetet anëtare, në të majtë ne ishim të përgjumur në ëndrrën e një të varfëri por mikpritës, djathtas mburremi me frytet e intransigjencës së ministrit të Brendshëm, i cili me "jo"-në e tij kishte imponuar një rishpërndarje, që me gjestin e tij ia ktheu më në fund mirëseardhjen italianëve (sikur Lidhja Veriore e viteve nëntëdhjetë kishte qenë mikpritëse ndaj shqiptarëve). Ditë deklaratash tronditëse dhe boshe, sepse asnjë azilkërkues Diciotti nuk ka mbërritur ndonjëherë në Shqipëri dhe as ndonjë autoritet nuk ka ngritur pyetjen se kjo ndodhi, si transferimi i një emigranti të ardhur në BE në një vend të tretë, jashtë sistemit evropian të azilit është i paligjshëm.
Dhe pikërisht këtu shpërthimi i Melonit e kalon atë të Salvinit: sepse për të shmangur kundërshtimin e paligjshmërisë së një transferimi të detyruar jashtë BE-së, në këtë kohë thuhet se porti i Shëngjinit dhe strukturat e tij do të jenë "territor italian" dhe nga ai territor emigrantët e vendosur në Shqipëri do të mund të kërkojnë azil në Itali. Pranohet dhe nuk pranohet që është e mundur të transportohen emigrantët e përgjuar, le të themi, në brigjet e Siçilisë në një port 700 km larg rrugëve qendrore të Mesdheut (sigurisht jo vendi më i afërt i uljes i vendosur nga konventat ndërkombëtare për shpëtimin në det), në të vërtetë nuk është e qartë se si është e mundur të krijohet një Itali ekstraterritoriale, e aftë për të organizuar një mirëseardhje që respekton ligjin ndërkombëtar jashtë kufijve të saj. Por unë jam kundër qëllimit të mirë për të mos komentuar një memorandum që nuk do të bëhet kurrë funksional. Le t'i kthehemi politikës dhe në veçanti politikës shqiptare. Pse Edi Rama merret ciklikisht me çështjet tona të migracionit?
Për të njëjtën arsye pse në 2020 ai planifikoi të dërgonte një ekip infermierësh në Lombardi për të ndihmuar njësitë tona të kujdesit intensiv të bllokuara nga Covid-19: mjekët e varfër me kostume, tentativë e denjë për Korenë e Veriut (për rekord, këta ishin fëmijë të papërvojë, siç u shfaqën në spitalet në zonën e Brescias ku u vendosën, në thelb për të mësuar teknikat për të luftuar virusin, në momentin kur pandemia u tërbua edhe në Shqipëri). Në vitin 2018, ashtu si në 2020 dhe në 2023, për Edi Ramën objektivi është gjithmonë një: të hyjë në rrjedhën narrative të ngjarjeve europiane, të fitojë besueshmëri mes partnerëve si lider i zonës dhe ta portretizojë Shqipërinë në opinionin publik si një pjesëtare e Bashkimit Evropian. Gjërat që na ndihmojnë të harrojmë se vendi i tij është duke luftuar çdo dosje të negociatave të anëtarësimit.
Konferenca për shtyp e Ramës dhe Melonit nuk ka rrëfyer ngjarjen e një ngjarjeje diplomatike. Është vetë fakti diplomatik. Përballë italianëve Rama i ofroi Melonit mundësinë që të pretendonte se Italia ka një politikë të jashtme bindëse (funksion që shteti shqiptar e ka kryer edhe herë të tjera në historinë e Italisë), përballë europianëve Meloni i ofroi Ramës çfarë Qeveritë italiane garantojnë pavarësisht ngjyrës politike: certifikatën e evropianitetit.
“Shqipëria jo vetëm e konfirmon veten si një komb mik i Italisë por edhe një komb mik i Bashkimit Evropian. Edhe pse është vetëm një vend kandidat, ai tashmë sillet si një vend anëtar i Unionit”, tha Meloni.
Me pak fjalë, prej dhjetë vitesh skenari ka qenë i njëjtë, por qeveritë tona ndryshojnë dhe trashëgojnë ligjërimin nga ai i mëparshmi, ndërsa Rama mbetet dhe vazhdon të përpunojë interpretimin e tij: “Preferoj ta lë përkthyesin të pushojë”, thotë ai para se të flasë italisht, me pamjen e përulur të dikujt që do të donte të bënte më shumë. Dhe pastaj shkon drejt e në zemër, drejt e në fajin e të majtës, drejt e në kompleksin e superioritetit të së djathtës: Nuk do ta kishim bërë këtë marrëveshje me asnjë shtet të BE-së. Borxhi që kemi me Italinë nuk mund të shlyhet, por nëse Italia thërret Shqipërinë është aty. Nëse ka pyetje mirë, nëse nuk ka ne firmosim dhe vazhdojmë pasi të kemi kryer detyrën.
Edi Rama ka dhjetë vjet që ka qeverisur vendin e tij me mediat e huaja dhe konsensusin që fiton jashtë, nga Brukseli në Ankara (sepse ka edhe një skenar të konsoliduar “orientalist”, por kjo është një histori tjetër ). Sot në Shqipëri mungon një opozitë e besueshme, si në nivel kombëtar, ashtu edhe në atë bashkiak, kryesisht sepse kundërshtimi i saj nuk ia vlen. Krimi i organizuar është pajtuar me këtë pushtet të ri, të vetëm. Korrupsioni nuk është i shfrenuar, ai është endemik, e vetmja metodë e mundshme. Reformat e kërkuara nga BE-ja nuk po plotësohen, shqiptarët emigrojnë masivisht: pa varka, por kërkojnë azil në Evropën veriore, si Eritreanët e Diciottit.
Për të gjitha këto arsye Edi (i cili është rritur në Rai dhe Mediaset dhe e njeh fuqinë hipnotike që kanë vendet e huaja në periferinë shqiptare dhe që kujtimi i emigrimit shqiptar ka mbi ne) herë pas here bën një udhëtim në Itali. Dhe pikërisht për këto arsye, pikërisht sepse Shqipëria e vërtetë, pavarësisht bashkëpunimit dhe politikave tona, është një vend i tillë sot, na duhet një Shqipëri që të na tregojë sa të mirë kemi qenë. Le të na konfirmojë se po korrim frytet e mirëseardhjes së mbjellë tridhjetë vjet më parë. Na siguroftë ai se ne dimë të jemi në Mesdhe dhe se në Mare Nostrum kemi tavolina dhe marrëdhënie që na lejojnë të dëgjohemi në Evropë. Këtë herë, ndoshta, e bënë shumë të madhe. Gënjeshtra italo-shqiptare e përsëritur është një mashtrim moral që intereson pak njerëz, por po kalon pragun e qëndrueshmërisë. Zgjimi rrezikon të jetë shumë i papritur.
Shënim: Artikulli është shkruar nga publicisti italian Nicola Pedrazzi për "Balcanicaucaso" dhe është përshtatur nga Dosja.al
Nuk bëhet fjalë për Humanizëm. Marrëveshja Rama - Meloni nuk ka asgjë humaniste. Këtë e thonë organizatat ndë...
Fatos Lubonja Ky shkrim i Fatos Lubonjës është botuar në 9 nëntor në gazetën italiane Il Manifesto Nëse në It...
Enton Abilekaj Të shtunën e 28 tetorit, një video e shpërndarë nga vetë Kryeministri do të shndërrohej në meme...
Në fjalimin e tij të shumëpritur nga Bejruti, i transmetuar drejtpërdrejt në televizion (por jo në Izrael), udhëheqësi...
Pritej të vinte një ditë si e shtuna e 21 tetorit. Pritej zhurma e madhe dhe kundër- reagimet. Deri tani duket një skemë e paras...
Foto ilustruese Kriza në Lindjen e Mesme ka zbuluar një realitet të rëndësishëm për botën. Megjithëse ndikimi ...
Shqiptarët luajnë futboll prej gati 100 vitesh, por asnjëherë ata nuk kanë fituar kaq shpesh dhe kaq lehtësisht, si kohët e...
Kur një grup i armatosur rëndë sulmoi policinë në veri të Kosovës më 24 shtator, duke vrarë një polic dhe du...
Sulmi mizor që kreu Hamasi gjatë kësaj jave në Izrael po e n botën tjetër në dy pjesë. Një palë dënojn...
NGA DITMIR BUSHATI Bota u zgjua dje me imazhe të tmerrshme të sulmeve terroriste të Hamasit kundër Izraelit, të cilat me të dre...
